به گزارش ایسنا، سید محسن طباطبایی مزدآبادی دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، با اشاره به انتشار شماره چهاردهم فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری، گفت: در این شماره ۸ پژوهش کاربردی در بخش های مختلف اقتصاد و مدیریت شهری منتشر شده که دو پژوهش آن به طور تخصصی به حوزه مسکن پرداخته است.

وی یکی از مقالات برجسته در این شماره را پژوهش «تحلیلی بر قیمت زمین شهری در استان‌های ایران طی سال‌های ۱۳۹۰-۱۳۸۰» عنوان کرد و افزود: این مقاله ثمره پژوهش‌های علمی جمعی از اساتید دانشگاه فردوسی مشهد در حوزه جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری است.

مدیر مسئول فصلنامه علمی پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری، در تشریح یافته‌های این پژوهش گفت: در بررسی قیمت زمین ساختمان‌های شهری در سال ۸۰ متوسط قیمت زمین برای کل کشور برابر با ۵۸۳.۳ هزار ریال بوده است که استان‌های تهران، کردستان و هرمزگان بالاترین قیمت را در این سال داشته اند و استان‌های بوشهر، کهکیلویه و بویر احمد و سیستان و بلوچستان کمترین رقم را به خود اختصاص داده اند.

طباطبایی با تاکید بر اینکه بر اساس یافته های این تحقیق در سال ۸۰ قیمت زمین شهر از متغیرهای درصد شهرنشینی و مساحت زمین شهری به طور معناداری تاثیر پذیر نبوده است، ادامه داد: در سال ۱۳۹۰ قیمت متوسط زمین شهری برابر با ۵۴۱۷.۷ هزار ریال بوده است و در این سال نیز استان های تهران، خراسان رضوی و آذربایجان شرقی بیشترین قیمت را به خود اختصاص داده اند و کمترین قیمت نیز برای سیستان و بلوچستان، یزد و خوزستان بوده است.

مدرس دانشگاه خوارزمی بیشترین درصد تغییرات در قیمت زمین شهری را در سال های ۸۵ تا ۹۰ مربوط به استان های قزوین، خراسان رضوی و چهارمحال و بختیاری دانست و گفت: استان های خوزستان، هرمزگان و گلستان نیز در این بازه زمانی کمترین درصد تغییرات را داشته‌اند.

وی ادامه داد: بر این اساس می‏توان گفت با افزایش درصد شهرنشینی، و کاهش مساحت، قیمت زمین افزایش داشته است و از این منظر می‌ گفت درصد شهرنشینی به طور معنادار و متوسط مساحت زمین شهری به صورت غیر معنادار توانسته‏اند قیمت زمین شهری را در سال ۹۰ پیش بینی کنند.

این کارشناس مسائل شهری متوسط ضریب تغییرات قیمت زمین شهری در کل کشور را در بازه زمانی ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰ معادل با ۸۲۸.۷۳ درصد عنوان کرد و گفت: در این بازه زمانی استان های کردستان، هرمزگان و خوزستان دارای کمترین تغییرات و استان های بوشهر، خراسان رضوی و همدان بیشترین ضریب تغییرات را داشته اند.

طباطبایی با اشاره به اینکه این پژوهش به طور کلی به بررسی تاثیر مساحت زمین شهری و درصد شهرنشینی بر قیمت مسکن در بازه زمانی ۱۰ ساله پرداخته است، یادآور شد: مولفه هایی مثل رشد نقدینگی، افزایش حجم پول، ضعف در سرمایه گذاری بخش های صنعت، کشاورزی و خدمات؛ ضعف بازارهای مالی، عدم توانایی بازار سرمایه برای جذب وجوه نقدی، نقش مسکن به عنوان دارایی خانوار، حضور پررنگ دلالان مسکن و عدم کنترل سودادگری نیز در افزایش قیمت مسکن تاثیر گذار است که ضرورت دارد پژوهش های علمی و کاربردی در خصوص تاثیر جداگانه و توام آنها بر رشد قیمت مسکن صورت بگیرد.