جغرافیای فرهنگی و معماری ایران مصداقی شاخص برای «تمدن سازی» کل بشریت است و «معماری» این مرزبوم به‌مثابه بارزترین میراث ملموس این جغرافیا، نمادین‌ترین ارزش‌های کمی و کیفی «ایرانی» را نشان می‌دهد.

آنچه اندیشه ایرانی در حوزه معماری و ساخت‌وساز سکونتگاه‌های انسانی مرکزیت دارد؛ توجه تمام و کمال به داشته‌های «زمینه» و «بستر» شکل‌گیری زیست‌گاه‌ها است. چراکه نبوغ ایرانی برای رسیدن به بهترین کیفیت زیستی با توجه به جغرافیا و اقلیم سخت ایران مفهوم «بوم آورد» بودن را معیار قرار داده و تکنیک ساخت‌وساز خود را بر اساس آن سازوکار، شکل داده است. به همین خاطر است که اگر ما «میراث اندیشیدن» را سرلوحه کار خود قرار دهیم می‌بینیم که در امتداد سنت اندیشه ایرانی می‌توان دوباره به «ساخت‌وساز تمدن ساز» اندیشید.

ازاین‌رو اجلاس سازندگان و طراحان امسال در شهرهای، اصفهان، مشهد، تبریز، شیراز و تهران سعی دارند محفلی باشند برای اندیشیدن درباره ساخت‌وساز تمدن ساز.

در اجلاس سازندگان و طراحان سال ۱۴۰۲، معماران برجسته شهرهای مختلف درباره این موضوع در کنار ارائه پروژه‌های شاخص خود، می‌پردازند.