پنجره ایرانیان: یک کارشناس مسکن با بیان اینکه شهرداری‌ها معمولا با طرح‌های تفصیلی شهرها شوخی می کنند گفت: در تمام مناطق تهران این ناهنجاری‌ها وجود دارد و اکثرا این معضلات توسط سازمان‌هایی ایجاد شده که خود را بالاتر از قانون می دانند.
به گزارش ایسنا، ابوالحسن میرعمادی اظهار کرد: اینکه بیاییم در منطقه ۲۲ برای ساخت و ساز بلندمرتبه جواز بدهیم و عده‌ای بر اساس تصمیمات ما اقدام به ساخت و ساز کنند و سپس بخواهیم جلوی آن را بگیریم جز ضرر اقتصادی هیچ خاصیت دیگری نخواهد داشت. ضوابط شهرسازی پایداری می‌خواهد که در کشور ما وجود ندارد و عمدتا نگاهمان مقطعی است.
وی ادامه داد: الان عده‌ای که زورشان زیاد است جواز می‌گیرند و می‌سازند و عده‌ای که زورشان کمتر است نمی توانند موفق به اخذ جواز شوند؛ زیرا تصمیمات مقطعی و زودگذر است.
این کارشناس مسکن، راهکار حل مشکل منطقه ۲۲ را پایداری در تصمیمات دانست و گفت: اگر قرار است طرح تفصیلی این منطقه بازنگری شود باید یک بار برای همیشه باشد و بعد از تاریخ ابلاغ هیچ تغییری در آینده صورت نگیرد و جلوی تخلفات احتمالی با قاطعیت گرفته شود.
به گفته میرعمادی، شهر هویت یک جامعه است و همین‌طور نمی‌توان به ضوابط تجاوز کرد. در تمام مناطق تهران این ناهنجاری‌ها وجود دارد و اکثرا این معضلات توسط سازمان‌هایی ایجاد شده که خود را بالاتر از قانون می دانند. این سازمان ها معمولا هر تغییری را به خاطر منافع اقتصادی خودشان در قانون ایجاد می‌کنند. اولین گروهی که ضوابط را از بین بردند شهرداری‌ها بودند. مثلا مبانی تراکم در یک زمان تعیین می‌شد بعد با ضوابط شوخی می‌کردند و آثارش بعدها خود را نشان می‌داد.
وی خاطرنشان کرد: ۶۰-۵۰ سال است ما دچار نوسانات قانونی هستیم. مثلا یک عده قانون برج باغ را تصویب می کنند، بعد وسط یک باغ، برج ۲۰ طبقه می‌سازند، بعد مسوولان به فکر می افتند تا قانون را بازنگری کنند. سوال این است که چرا آن موقع این قانون را تصویب کردید که حالا مجبورید جلوی آن را بگیرید؟ یک عده از آن قانون منتفع شدند و عده ای که حالا قصد دارند بسازند بدبخت می‌شوند.
این کارشناس مسکن تاکید کرد: باید کاربری‌ها را در نظر بگیریم و بعد تصمیم بگیریم که چشم‌انداز را ترسیم کنیم و در قالب آن تصمم بگیریم. متاسفانه در حال حاضر اینگونه است که ضوابط هر روز تغییر می کند. مثلا ابتدا ساخت و ساز بالای ۳۰ طبقه را در یک منطقه تصویب می کنند و بعد از چند سال متوجه می شوند که آن تصمیم برای محیط زیست مضر است و جلوی آن را می گیرند. با این اقدام بسیاری از سازندگان که در آن منطقه سرمایه گذاری کرده اند ضرر می‌کنند و حتی ورشکسته می شوند.
