پنجره ایرانیان: پانزدهمین نمایشگاه صنعت ساختمان تهران در حالی به کار خود پایان داد که برخی از شرکت های فعال در صنعت در و پنجره از حضور در آن صرفنظر کرده بودند.
انجمن تولیدکنندگان در و پنجره نیز از جمله غایبان این نمایشگاه بود. به این بهانه به سراغ دبیر انجمن، وحید جلالی پور رفته و در این باب با وی به گفتگو نشستیم. در این گفتگو تلاش کردیم دلایل غیبت این شرکت ها و به طور کلی کاستی های نمایشگاه پانزدهم را مورد کندوکاو قرار دهیم. در ادامه این گفتگو را می خوانید:
برای مشاهده فایل پی دی اف کلیک کنید.
جناب آقای جلالی پور، نمایشگاه بین المللی تهران در مردادماه گذشته شاهد برپایی پانزدهمین نمایشگاه تخصصی صنعت ساختمان این شهر بود. برگزاری این نمایشگاه نیز مانند دوره های گذشته عکس العمل های متفاوتی را برانگیخت. ارزیابی شما از نحوه برگزاری این نمایشگاه چیست؟
آنچه در نمایشگاه امسال صنعت ساختمان تهران در ابتدای امر خودنمایی می کرد، اطلاع رسانی بسیار ضعیف بود. به گونه ای که هیچ یک از علاقمندان به ویژه اعضای انجمن تولیدکنندگان در و پنجره دقیقا نمی دانستند که در چه تاریخی باید برای ثبت نام در نمایشگاه اقدام کنند یا اینکه مدت زمان ثبت نام چند روز است. فقط افرادی که با ستاد برگزارکننده نمایشگاه ارتباط مستقیمی داشتند، می توانستند به صورت شفاهی اطلاعات مورد نیاز خود را دریافت کنند. حتی وبسایت اختصاصی نمایشگاه در این ایام اطلاع رسانی مناسبی نداشت و هر زمان که به این سایت مراجعه می کردید با فضایی خالی مواجه می شدید. در واقع جدول زمانی این نمایشگاه به هیچ وجه مشخص نبود. عمده مشکلاتی که دوستان در این مرحله با آن مواجه بودند، این مورد بود. ما این مطلب را با ستاد برگزاری در میان گذاشته بودیم. همچنین به آنها اعلام کرده بودیم که آمادگی داریم برای تعیین زمان مناسب و اطلاع رسانی درباره آن با ستاد همکاری کنیم؛ اما متاسفانه این امر صورت نگرفت.
ظاهرا در مورد متراژهای درخواستی برای غرفه ها نیز نارضایتی هایی در میان شرکت کنندگان وجود داشت.
بله، در مورد متراژ غرفه ها نیز دوستان درخواست های متفاوتی مانند 150متر، 200متر و 700 متر داده بودند و روی همین متراژها برنامه ریزی کرده و پیش بینی های لازم را انجام داده بودند. با این حال با فرا رسیدن زمان اعلام متراژ غرفه ها، مشخص شد برای بسیاری از متقاضیان غرفه هایی با حدود یک سوم متراژ درخواستی اختصاص یافته است. روشن است که این مساله دشواری های بسیاری را برای شرکت ها فراهم کرد و عملا تمام برنامه ریزی ها و پیش بینی های آنان به هم ریخت. به هرحال در این فرصتی که وجود داشت انجام تغییرات در برنامه ها برای این دوستان سخت بود. به طور کلی افزون بر عدم اطلاع رسانی، مشکلات پیش آمده در خصوص متراژ غرفه ها نیز مزید بر علت شد تا کسانی که در این نمایشگاه شرکت کرده بودند و همچنین کسانی که شرکت نکرده بودند، گله مند و ناراضی باشند.
تبلیغات این نمایشگاه در چه حدی بود؟ به هرحال یکی از مهمترین ارکان برگزاری یک نمایشگاه تبلیغات و اطلاع رسانی عمومی است و انتظار می رود نمایشگاهی با چنین حجم و گستردگی، از تبلیغات سنگینی نیز برخوردار باشد؟
به هیچ وجه این گونه نبود. اتفاقا یکی از نقاط ضعف اصلی این نمایشگاه تبلیغات ضعیف بود. اگر دقت داشتید نمایشگاه صنعت ساختمان، به این وسعت و عظمت، حتی در سردر ورودی خود یک بیلبورد نصب نکرده بود. بر اساس اطلاعات ما فقط 5 یا 6 بیلبورد تبلیغی در برخی نقاط دورافتاده دیده می شد که همگی آنها نیز جزو تبلیغات شرکت کنندگان نمایشگاه تهران بود که البته در کنار این بیلبوردها اطلاعات زمانی و مکانی برگزاری نمایشگاه صنعت ساختمان نیز درج شده بود. بهطور خلاصه می توان گفت چیزی که در نمایشگاهی به این وسعت به چشم نمی خورد، تبلیغات بود.
آیا در همه نمایشگاه هایی که در زمینه های مختلف در تهران برگزار می شود چنین وضعیتی وجود دارد؟
خیر، برای نمونه می توانم نمایشگاه مبل را که یک هفته پیش از نمایشگاه صنعت ساختمان در تهران برگزار شد مثال بزنم. این نمایشگاه در سطح شهر تبلیغات بسیار وسیعی داشت، تا جایی که حین برگزاری نمایشگاه صنعت ساختمان، تبلیغات نمایشگاه مبل در نقاط مختلف شهر همچنان به چشم می خورد.
به نظر شما دلیل اصلی بروز چنین مشکلاتی چیست؟ در واقع کدام نهاد یا سازمانی مسئول اصلی برگزاری نمایشگاه بوده و باید پاسخگوی این کاستی ها و مشکلات باشد؟
آنچه که در این مورد کاملا مشخص است، متولی اصلی نمایشگاه ها سازمان نمایشگاه ها، شرکت سهامی نمایشگاه، سازمان توسعه تجارت و وزارت صنعت معدن تجارت است؛ این سازمان ها مسئول اصلی اجرای نمایشگاه ها هستند. اما آنچه بیش از همه خلاء آن در این دوره از نمایشگاه احساس می شد، برنامه ریزی ضعیف بود. در واقع نمایشگاه صنعت ساختمان تهران که از قدمت بالایی نیز برخوردار است باید برنامه ای بسیار دقیق در دستور کار می داشت، و این برنامه باید حداقل شش ماه قبل اعلان عمومی می شد تا شرکت های مختلف بتوانند بر اساس آن برنامه ریزی ها و پیش بینی های خود را داشته باشند.
اعلام چنین برنامه ای شش ماه جلوتر دشوار نیست؟ به عبارتی دیگر این مطلب را به عنوان یک پیشنهاد عنوان می کنید یا روال استاندارد برگزاری نمایشگاه ها این چنین است؟
نه این نظر من نیست. روال کلی و جهانی برگزاری نمایشگاه ها بدین شکل است. به عنوان مثال نمایشگاه دوسالانه آلمان را در نظر بگیرید. اطلاعات لازم برای برگزاری این نمایشگاه دو سال زودتر منتشر می شود. یعنی شما دو سال جلوتر می دانید که جایگاهتان در نمایشگاه کجاست و با چه افرادی در آن حضور پیدا خواهید کرد؛ حتی ساعت پروازها نیز مشخص است. حال این شرایط را با نمایشگاه تهران مقایسه کنید که فقط ده روز پیش از شروع نمایشگاه متولی آن مشخص شد. این ایراد بسیار بزرگی است که البته به نظر من حل آن کار چندان سخت و پیچیدهای هم نیست. اینکه برای نمایشگاه تقویمی تهیه شود و بر اساس آن امور اداره شود اصلا کار دشواری نیست. در صورت وجود یک تقویم، چند ماه جلوتر شما نیز می توانید برنامه ریزی دقیق تری برای شرکت خود داشته باشید و حتی برای دعوت از مهمانان خارجی نیز مشکلی نخواهید داشت. در صورتی که در این دوره ما حتی نتوانستیم چند شرکت آلمانی را که با آنها در تعامل هستیم، برای حضور در این نمایشگاه راضی کنیم. چون آنها حداقل از شش ماه قبل برنامه های خود را تعیین می کنند.
از سخنان شما می توان استنباط کرد که نمایشگاه صنعت ساختمان نسبت به نمایشگاه های دیگر حتی آنهایی که در داخل کشور برگزار می شوند، شرایط نامطلوب تری دارد. درست است؟
بله، در واقع نمایشگاه هایی که تخصصی تر هستند این نقاط ضعف کمتر به چشم می خورند. چون هر کدام از این اصناف متولیانی دارند، اما در حوزه ساختمان به طور کلی صاحب صنف وجود نداشته و اصلا معنا پیدا نمی کند. در واقع در نمایشگاه صنعت ساختمان هر کسی که ارتباط قوی تری با ستاد داشته و از قدرت چانه زنی بالاتری برخوردار باشد، می تواند حضور داشته و از مزایای بیشتری برخوردار شود. این موضوع، مسال های بسیار بحث برانگیز است؛ واقعا چرا باید این گونه باشد؟
در حالی که تمام مجموعه ساختمانی ما دارای صنفی هستند و این صنوف می توانند وظیفه اطلاع رسانی به اعضای خود را برعهده بگیرند. در چنین شرایطی می توان بهترین برندهای هر صنف را با توجه به تعاملی که با صنوف خود دارند و همچنین کیفیت استاندارد، کیفیت مواد اولیه و کیفیت اجرا، در نمایشگاه صنعت ساختمان راه داد. حداقل این مهم را برای صنوفی که در قالب سندیکا و اتحادیه فعالیت می کنند، می توان لحاظ کرد. چه ایرادی دارد که چنین اتفاقی بیافتد و تقسیم بندی درستی صورت گیرد و تمام قسمت ها و بخش ها کاملا مجزا و مشخص باشند. اگر توجه کرده باشید در نمایشگاه تهران هیچ نظم و ترتیبی در امر چینش غرفه ها وجود نداشت و مثلا یک شرکت در و پنجره ساز در کنار یک شرکت الکتریکی و آن هم در کنار یک شرکت مربوط به صنایع چوب غرفه داشتند. در واقع، وقتی برنامه ریزی طی یک هفته صورت گیرد چنین مشکلاتی نیز پیش می آید. در صورتی که اگر برنامه ریزی به صورت بلندمدت صورت می گرفت، قطعا شاهد چنین وضعیتی نبودیم. اگر نظم و ترتیبی در برگزاری نمایشگاه وجود داشته باشد، شرکت ها نیز مطلع خواهند شد که متراژ غرفه هایشان چقدر است، جایگاه غرفه کجاست و مواردی از این دست. عامل اصلی تمام این مشکلات فقدان برنامه ریزی است.
بر اساس مطالبی که فرمودید و با توجه به وسعت و تعدد صنوف زیرمجموعه صنعت ساختمان، به نظر می رسد نمایشگاه صنعت ساختمان، حیث تخصصی بودن خود را از دست داده و به صورت نمایشگاه عمومی در آمده است. اگر چنین است، آیا نمایشگاه صنعت ساختمان فلسفه وجودی خود را از دست نداده است و آیا بهتر نیست که به جای آن، زیرمجموعه های این صنعت روی برگزاری مطلوب تر نمایشگاه های تخصصی صنف خود متمرکز شوند؟
نه من با این نظر موافق نیستم. در واقع دیدگاه موجود در نمایشگاه های تخصصی تر تا حدی متفاوت است. یعنی در چنین نمایشگاه هایی یک عده هم صنفی دور هم جمع می شوند و آخرین دستاوردهای صنعت خود را به نمایش می گذارند و عملا بیشتر رقابت در داخل مجموعه ها صورت می گیرد. اما در نمایشگاه های عمومی مانند صنعت ساختمان باید بهترین های هر صنف کنار هم قرار بگیرند و شرایط به گونه ای باشد که تمام جوانب و سطوح این صنعت در کنار یکدیگر دیده شوند.
بنابراین از نظر شما عامل اصلی شرایط نامطلوب نمایشگاه صنعت ساختمان فقدان برنامه ریزی است.
بله، در شرایطی که وقت کافی برای برنامه ریزی وجود نداشته باشد، طبیعتا همه چیز بدون نظم و ترتیب جریان خواهد داشت. در حالی که برای حضور موفق یک شرکت در یک نمایشگاه باید حدود یک سال فرصت داشت؛ بدین معنا که امروز که نمایشگاه تمام می شود این امکان وجود داشته باشد که برنامه ریزی سال آینده را انجام داد. همچنین نقاط ضعف هر نمایشگاه باید مورد تجزیه و تحلیل قرار بگیرد و تلاش شود در سال آینده این نقاط برطرف شوند. باور غلطی است که بگوییم شرکت هایی که در صف قرار گرفته اند سال بعد می توانند در نمایشگاه حضور داشته باشند، بلکه وظیفه ما مرتب کردن این صف است. در واقع باید بگوییم که متقاضیان شرکت در نمایشگاه سال بعد باید یک سری استانداردها را رعایت کنند. در صورتی که استانداردسازی انجام شود، نمایشگاهی خواهیم داشت که در آن بهترین محصولات و بهترین برندها با کیفیتها استاندارد عرضه خواهد شد. در چنین حالتی هم حقوق مصرف کننده رعایت خواهد شد هم حقوق تولیدکننده؛ یعنی در زمان و فرصت کافی که در اختیار داشته ایم، خوب ها را دستچین کنیم. در چنین حالتی مصرف کننده هم استقبال خواهد کرد و به بازدید نمایشگاه خواهد آمد؛ زیرا می داند که بهترین ها در نمایشگاه حضور دارند. در حقیقت خیال مصرف کنندگان از محصولات عرضه شده در نمایشگاه راحت خواهد بود. همچنین برای افراد و شرکت هایی که می خواهند وارد این صنعت شوند نیز فرصتی فراهم آوریم که بتوانند شرایط و قابلیت های لازم برای ورود به این مجموعه و فضا را در سال های دیگر به دست آورند. یا می توان نمایشگاه ها را درجه بندی کرد تا هر شرکتی برای به دست آوردن امکان حضور در نمایشگاه های درجه اول، بکوشد کیفیت خود را ارتقا دهد. این موارد را به عنوان نمونه طرح کردم، روی هم رفته در صورت وجود برنامه ریزی، طرح های بسیاری قابلیت اجرا خواهند داشت، اما وقتی برنامه ای وجود نداشته باشد، کارها به خوبی پیش نمی رود.
نقش تشکل ها و انجمن های هر صنف در نمایشگاه های صنعت ساختمان چیست؟ به عبارتی آیا قدرت یا ضعف هر کدام از این نهادها در میزان سهمی که نصیب هر یک از اصناف در چنین نمایشگاهی می شود تاثیری دارد؟ یعنی می توان گفت که منافع آن صنفی که تشکل قوی تری دارد به نسبت صنف دیگری با تشکلی ضعیف تر، در چنین نمایشگاهی بیشتر تامین می شود؟
باید توجه داشت که تشکل ها شکل گرفته اند تا حرفه ای گری خود را نشان دهند و تعاملات حرفه ای درون این تشکل ها، سندیکاها و اتحادیه ها صورت می گیرند. این حرفه ای گری در ظرف نمایشگاه نیز وارد شده و خود را نشان می دهد. زمانی که این تشکل ها در نمایشگاهی مانند نمایشگاه صنعت ساختمان در کنار هم قرار می گیرند، عملا رقابتی میان آنان شکل می گیرد تا هر کدام بهترین های صنف خود را دستچین کنند. اما به هرحال هر کدام که قدرت بیشتری داشته باشند، صنف آنها نیز حضور پررنگ تری در نمایشگاه خواهد داشت. در هر صورت همه ما باید بپذیریم که اگر صنفی که در آن مشغول فعالیت هستیم از تشکل قدرتمندی برخوردار نشود، ممکن است در رقابت با صنوف دیگر صنعت ساختمان منافعش را از دست بدهد.
در نمایشگاه پانزدهم شاهد بودیم که تعدادی از شرکت های مطرح در حوزه در و پنجره از شرکت در نمایشگاه منصرف شدند و البته انجمن تولیدکنندگان در و پنجره نیز جزو آنان بود. چرا شما و سایر دوستان در این نمایشگاه شرکت نکردید؟
مهمترین دغدغه ما مطالباتی بود که برای اعضای خود طرح کرده بودیم و هیچکدام نیز برآورده نشدند. زمانی که دیدیم شرایط بدین صورت است از شرکت در این نمایشگاه صرفنظر کردیم. البته مشخص نبود که بسیاری از هم صنفان ما نیز قصد حضور در نمایشگاه را دارند یا نه. زیرا هرکدام از آنها در رابطه با متراژ، فضا، تبلیغات و غیره دغدغه های خودشان را داشتند و تردیدهایی برای حضور آنها وجود داشت. به هر حال ما به صورت جمعی نگاه کردیم. به عبارتی همه باید در چنین مواقعی، عوض اینکه سود شخصی و حداکثری خود را در نظر بگیرند، به سود جمعی و حداقلی توجه کنند تا بتوان گام های بزرگی برای کلیت صنف خود برداشت.
در پایان اگر نکته یا مطلبی از قلم افتاده است اضافه بفرمایید.
سخن آخر این که ما در انجمن تولیدکنندگان در و پنجره در خصوص نمایشگاه ها و همچنین موضوع های دیگری مانند سمینارها و کنفرانس ها برنامه ریزی هایی انجام داده و خبررسانی می کنیم، اما متاسفانه شاهد همکاری کامل دوستان و همکاران خود نیستیم. برای مثال ما مدت زمانی را تعیین می کنیم که اگر هر کسی مشکلی با نمایشگاه یا انتقادی در مورد آن دارد با ما در میان بگذارند اما درنهایت مثلا شرکتی 10 روز پس از پایان این مدت زمان تماس می گیرد و عملا برنامه ریزی انجام شده دچار آشفتگی می شود. من خواهش می کنم شرکت های مختلف ارتباط خود را با انجمن محکم تر کنند.
نشریه پنجره ایرانیان ــ سال هشتم ــ شماره 96 ــ مهر 94
